Authentiek,
Van zo’n woord wordt ik helemaal blij. Prachtig, het roept het gevoel bij me op van oprechtheid, bevrijding en vertrouwen. Net zoiets als bij antiek. Het is misschien al wel oud en soms ziet het er niet meer uit maar het materiaal wat is gebruikt is zo degelijk dat het voorwerp er nog echt is, het past nog steeds en is van alle tijden. Het straalt zijn charme naar je uit zonder op te scheppen of te overdrijven. Dat is simpelweg niet nodig.
Een authentiek mens, waar merk je dat aan bij jezelf, hoe wordt je dat en waaraan herken ik de andere authentieke mens? Het moet er immers niet dik bovenop liggen? Toch is het naar mijn idee net zoals met antiek. Het is niet altijd direct zichtbaar of merkbaar. Het zit soms verstopt onder lagen. Maar hoe blij kun je zijn als je onder die lagen het pronkstuk ontdekt! Ik kan me de dag nog heugen dat ik mezelf herkenden, mezelf zag en blij was met wat ik zag. De eigenschappen en kwaliteiten waren ineens prachtige mogelijkheden die ik kon uitstralen.
Heel lang waren er lagen over mijn zijn aangebracht. Lagen van hoe het hoort, van hoe het niet hoort, lagen van schaamte, lagen van een “gereformeerde” cultuur, lagen van verantwoordelijkheid en angst, lagen van liefdeloosheid etc. Het koste tijd, lef en zorg om het authentieke mens onder de lagen vandaan te halen. Maar de dag dat je onder al die lagen uit komt zie ik als de dag van wedergeboorte. Ik mocht vanaf die dag zijn wie ik ben, zoals mijn schepper mij heeft bedoelt. Het is eigenlijk het leukste en makkelijkste wat er is. Toch zit er een addertje onder het gras, want dicht bij je zijn blijven is niet altijd makkelijk. Alleen al de dagelijkse beslommeringen kunnen een mens van zijn stuk brengen en ver bij zichzelf vandaan doen gaan. De andere ervaring is echter dat als je de basis hebt ontdekt en weet wie je bent en zijn mag, je daar ook sneller naar terug kan keren.
En hoe ontdek je dan die andere authentieke mens, hoe kijk je door de lagen van de ander heen en ontdek je de authentieke persoon. Dat lukt me simpelweg vaak niet. Soms omdat de ander de lagen nodig heeft om onder verscholen te blijven, soms omdat het een keus is de lagen te laten voor wat ze zijn. Maar als het zijn van de ander door hem/haar zelf is ontdekt en is vrijgegeven dan herken je dat toch vaak wel. De ogen kunnen vrij en blij de wereld in kijken, de ander straalt uit wie hij/zij is, tot waar je mag komen en kijken en de ander is vaak een mens die niet zomaar van zijn stuk af is te brengen, hij of zij heeft en geeft ruimte om over dingen anders te kunnen denken. Het zijn onopvallende mensen, eigenlijk heel gewoon, maar daar zit tegelijkertijd het bijzondere in.
Ik wil altijd even meeliften met die mensen, ze even een knuffel geven en zeggen; dag mooi mens gaaf je te mogen zien en ontmoeten.
Comments