Dansen
Dansen, zo schijnt, is al zo oud als de wereld. Toch is dansen voor mij betrekkelijk nieuw. Wij groeide thuis op met allerlei angstige ideeën over dansen. Dansen gebeurde met verschillende partners, het dicht tegen elkaar aan bewegen was te intiem en zorgde voor verleiding. De plaats waar mensen dansten was ook niet pluis want in die gelegenheden hoorde je niet te komen.
Wel, het leven heeft me geleerd dat verleiding overal is en overal gevonden kan worden, daarvoor hoef je niet speciaal de dansvloer op.
Maar dat was niet mijn sterkste aandrang om oude angsten achter mij te laten en dan toch mijn voetjes maar eens op de dansvloer van de Ballroom te gaan zetten.
Toen we net in Sassenheim kwamen wonen ben ik door een auto ongeluk op zondag morgen niet in de kerk beland maar in de dansschool. Misschien dat u mij wil aanvechten over de nu volgende ideeën maar later heb ik hierin een hogere bedoeling leren onderscheiden.
Weet u, ik ben echt altijd een brave kerkganger geweest, zo is me dat geleerd en ik conformeerde mij daaraan. Geloofde dat het nu eenmaal zo was en zo hoorde. Dat ik me er steeds ongelukkiger ging voelen deed er niet toe, dat zat in mij.
Maar die zondagmorgen, toen ik bij kwam in de dansschool, heb ik leren zien als een teken. Ik was te lang, te braaf iets aan het doen geweest wat mijn hart al lang niet meer raakte. Het was, zo geloof ik nu, genoeg geweest en alle krachten in het universum hebben die morgen voor mij samengespannen om het roer om te gooien zodat ik weer zou gaan leven, geloven en liefhebben vanuit het hart.
Die zondagmorgen ben ik ten dans gevraagd. Gevraagd om in beweging te komen, dicht tegen Hem aan. Het heeft wat voeten in de aarde gehad eer ik het ritme ontdekte en me weer thuis voelden in Zijn armen. Vele malen ben ik nog uit de pas geraakt en links omgedraaid waar ik rechts had moeten draaien. Heb andere dansparen in de war gebracht en heb daardoor botsingen veroorzaakt. Ik ben vele malen op Zijn tenen gaan staan (soms zelfs expres) heb tegen Hem geklaagd en gesteund dat ik het niet kon, maar Hij was vastbesloten.
Het enige wat hij van mij vroeg was om me over te geven aan zijn leiding.
Nadat ik die zondagmorgen uiteindelijk heelhuids was thuisgekomen heeft het niet lang meer geduurd voordat ik mijn partner over had gehaald om mee te gaan naar dansles. Voor de lezende dames die zich afvragen hoe me dat is gelukt heb ik maar eén woord: verleiding.
Anderzijds is het zijn eigen visie dat dansen is als het leven zelf, zo draai je rond in een Quick step of de Engelse wals voor het leven je in ineens meevoert in een ander ritme wat maakt dat je een Rumba of Cha Cha Cha moet zwingen voor het tempo opnieuw veranderd en je zelfs niet meer terugdeinst voor een Jive of Tango.
We hebben ze allemaal gedanst en zelfs de bij behorende edel metalen in de wacht gesleept. Toch was het ons daar niet om te doen. Het plezier wat we hebben beleefd om samen iets te doen als partners waarvan we nooit hadden gedacht het te zullen gaan doen heeft ons moed en nieuwe visie op het leven zelf gegeven.
Dansen heeft het ritme van ons leven voorgoed veranderd.
Comments